اظهار خوشحالى هنگام گناه‏

 لذت بردن از گناه و شادمانى هنگام انجام گناه، از امورى است

که گناه را بزرگ مي‏کند و موجب کیفر بیشتر مي‏شود. در اینجا به چند روایت توجه کنید:

 امیرمۆمنان على علیه السلام فرمود:

 «شر الاشرار من تبهّج بالشر»( غرر الحکم، ج‏1 ص‏446)

«بدترین بدها کسى است که به انجام بدى خوشحال گردد» .

 و نیز فرمود:

 «مَن تَلذّذ بمعاصِى الله ذُلّ»( فهرست غرر، ص‏130)

 «کسى که از انجام گناه، لذت ببرد خداوند ذلّت را به جاى آن لذّت به او مي‏رساند.»

 امام سجاد علیه السلام فرمود:

 «إیاک و ابتهاج الذّنب فانّه أعظم من رکوبه»( بحار، ج‏78 ص‏159)

 «از شاد شدن هنگام گناه بپرهیز، که این شادى بزرگتر از انجام خود گناه است.»

 و نیز فرمود:

 «حلاوة المعصیة یفسدها الیم العقوبة»( بحار، ج‏78 ص‏159)

 «عذاب دردناک گناه شیرینى آن را تباه مي‏سازد.»

 و از سخنان امام سجاد علیه السلام است:

 «لا خیر فى لذّة من بعدها النّار»( بحار، ج‏78 ص‏159)

 «در لذتى که بعد از آن آتش دوزخ است خیرى نیست.»

 رسول اکرم صلى الله علیه وآله فرمود:

 «من اذنب ذنبا و هو ضاحک دخل النار و هو باک»( وسائل الشیعه، ج‏11 ص‏168)

 «کسى که گناه کند و در آن حال خندان باشد وارد

آتش دوزخ مي‏شود در حالى که گریان است.»